The Circle (New Novel) in Turkish

“My sadness for all things lost, my sorrow
for an Istanbul and Beyoglu lost,  but exist  in my memory.There were
moments  I was feeling  I was at the edge of a real and non real
world.

As for the novel. I loved, as already I mentioned, the setting, the
way Defne moves in time, her language, her writing,  her characters.
The loneliness of Mr Perikles, the way he realises the truth about
himself.  He is an old man,  he knows it, but not in his heart,   he
falls in love, he believes in life.  The grandeur of humans!”

Stella Vretou, Author

The Circle can be read as an elegy to bygone Istanbul.  The main character of the novel, a Greek-Rum Istanbulite in his mid-seventies, named Periklis Drakos, embarks on writing about his life, his dreams, and reckonings through the pen of his young neighbor Leyla.  The opening of the novel bears witness to the onset of the Covid-19 pandemic.  Periklis, who has fallen for Leyla, is confined to the Circle Building, an old building in Istanbul’s cosmopolitan Beyoğlu neighborhood, where Periklis was born and grew up.  Isolated from the world, save a few neighbors with whom he still interacts, he turns his attention to the architectural and decorative details of the Circle Building, such as the leaded glass windows, floor mosaics, the antiquated elevator, and the shadowy corners.  The novel conjures up the past through these material details as well as the depiction of the interiors.  The ornaments adorning the building and the old-fashioned furniture point toward an irretrievable past, and they imbue the narrative with subtle nostalgia and melancholy. 

At the same time, the name “Circle,” evokes the circular structure of life, a revolving or return to the beginning.  While one thread of the narrative gives testimony to the early weeks of the pandemic, another thread represents the radical transformation that Istanbul has undergone in the twentieth century:  as a result of this process, the neighborhoods, demographic texture, and culture of the city gradually changed, leading to a visible decline. 

In the present time of the novel, the urban gentrification movement of the twenty-first century is about eradicating the old identity of Istanbul.  Seen against this backdrop, Beyoğlu, or Pera– as the neighborhood was called in the past—, considered the heart of Istanbul’s lost multicultural life, emerges as a major character of the novel.  With its architecture and social fabric, the site becomes the central metaphor for the transformations Istanbul has experienced since the last century.  As a novel of decline, The Circle has an aged man as its narrator.  Clearly, due to his long life span, the narrator has lived through and retained in his memory the city’s past.  However, this choice implies more: Periklis is the hero who, despite the urban decay, and despite having been subjected to the politics of oppression and intimidation due to his minority identity, has retained his integrity.  Not only does he stand upright but is surprised to find himself falling in love with the much younger Leyla at the threshold of his seventy-fifth birthday. Through its multilayered dimensions, The Circle presents a reflection on home, belonging, memory, and identity. 

It is a novel of friendship, passion, resistance, and hope, as it is a narrative of melancholy and mourning.  The novel is inspired by Marquez, Nabokov, Kafka, Proust, and Pamuk, and at times we can find subtle greetings sent to these beloved writers. 

Writing The Silence of Scheherazade

By Women Writers Women Books

I grew up in Istanbul, The New York city of Turkey. Being immersed in the rich, layered history of my own town and in the imminent vibrancy of it at the time of my youth I didn’t pay much attention to Smyrna (Izmir), the third biggest city of Turkey. For me it was a nice seaside town which we passed by in our family car when we traveled for summer holiday.

I must have been 30 years old when I first (I say “first” because I read it countless times after that first round) read Jeffrey Eugenides’ Middlesex. I was traveling the world with a backpack, and I found the book (or did it find me?) in a guesthouse in Vientiane, the melancholic capital of Laos. Having nothing else to do in the boiling hot of Southeast Asian afternoons I started Middlesex on my bed in the guesthouse which must have been a colonial mansion in the times of Indochina.

And where did I myself all of a sudden? Back in my own country! In Turkey. In Bursa, a town that is only a few hours’ drive from Istanbul. As I turned the pages the story moved on to Smyrna and all of a sudden I was in a new world that I never knew existed. 

I didn’t leave the guesthouse that afternoon and kept reading until there was not enough light in my room. Back then electricity was sporadic in Laos and my room didn’t happen to have any. I took the book with me as I headed for Luang Prabang the next day. I was traveling on the backs of crowded pickup trucks with babies and chickens. Long and winding roads of Laos heading from south to north were making inexperienced travelers sick, but I was not there anymore! 

I was in Smyrna. It was 1922. The month of September. I was with Desdemona and Lefty. I was in the quay of Smyrna. I was sharing a piece of bread with them. I was with the Greek villagers who were piled up at the waterfront of Smyrna waiting for ships from Greece to save them. They didn’t know ships were never going to arrive. I was sitting next to Desdemona who was sitting on a suitcase and smiling at Lefty. I saw her long black braids and I saw the fear in her eyes. 

I kept on reading as the truck that took me from Vientiane to northern Laos kept winding around the mountains. I read the chapters on fire. Of course, I knew about the fire. It the “The Great Fire of Smyrna” which I learned at school. But this time the story was different. It was not what I read in the history books. There were civilian victims, children, old men and women drowning or burning in Smyrna. Desdemona and Lefty were trapped between the sea and the city that was burning and the flames were approaching to the people who were piled up on the shore, hundreds of thousands of them. 

By the time I finished the Smyrna chapter, Middlesex was just beginning. The two main characters were saved from the Great Fire of Smyrna and made their way to Detroit, to the new world where the rest of the book unfolds. 

I was deeply shaken by what I read. For it was the reversal of everything I knew. Turkish official history recognizes September 1922 as the emancipation of Smyrna from a three year long Greek occupation which had taken place from 1919 to 1922.  History books in my country mention the atrocities of the Greeks against Turks but nothing was ever mentioned about the massacres against the Christian populations of Smyrna and whereabouts. I vaguely knew something about Smyrna being a “Greek town” during Ottoman times but that was long time ago. 

The truth that I had known but never realized that I did, came back to me with Middlesex. There was once a beautiful harbor town called Smyrna. People of Smyrna spoke five languages and laughed a lot, four religions existed side by side and people enjoyed their rose smelling city. Smyrna was cosmopolitan, cultured, elegant. It was the pearl of the Levant. It was the Paris of the East. It was destroyed and killed by nationalism. It was reduced to a place where only one language is spoken and no more variety of religions living side of side. Here is what Eugenides describes it: 

“And did I mention how in summer the streets of Smyrna were lined with baskets of rose petals? And how everyone in the city could speak French, Italian, Greek, Turkish, English, and Dutch? And did I tell you about the famous figs, brought in by camel caravan and dumped onto the ground, huge piles of pulpy fruit lying in the dirt, with dirty women steeping them in salt water and children squatting to defecate behind the clusters? Did I mention how the reek of the fig women mixed with pleasanter smells of almond trees, mimosa, laurel, and peach, and how everybody wore masks on Mardi Gras and had elaborate dinners on the decks of frigates?

I want to mention these things because they all happened in that city that was no place exactly, that was part of no country because it was all countries, and because now if you go there you’ll see modern high-rises, amnesiac boulevards, teeming sweatshops, a NATO headquarters, and a sign that says Izmir . . .”  (Eugenides, Jeffrey. Middlesex: A Novel . Farrar, Straus and Giroux. Kindle Edition.) 

I kept traveling up North toward the Chinese border of Laos with Middlesex under my arm. As I turned its pages, I found myself dreaming about Smyrna, what it was once upon a time: Levantine ladies in lush gardens and Greek youth in small wooden boats under moonlight, Muslim neighborhoods with its narrow streets and the famous quay with cafes, theatres and its happy people. I wished there were more chapters of Smyrna in Middlesex but Smyrna was burned down to ashes and the story moved on just like life did. 

Orhan Pamuk’s novel New Life begins with this famous sentence: “One day I read a book and my whole life changed.” 

Same thing happened to me and the book was Jeffrey Eugenides’ Middlesex. 

Many years later when I was jutting down some notes for a new novel, Middlesex came back to me. At that time historical fiction was the last thing on my mind. And yet this is maybe one of the most amazing things of literary writing. You never know where it is going to take you. As you plan your chapters and plot, new characters pop out of nowhere. Even if you try not to follow them, they kept on “bugging” you in your dreams and daydreams until you let them guide the pen. 

That is how Scheherazade came into my life. No, she was not the famous Scheherazade of the Arabian nights. She was just a distant aunt in another novel that I was working on. An old aunt who lives in a dilapidated mansion in Izmir. She didn’t speak and nobody knew her age. Yet she too, had a story to tell. 

Then I remembered my wishful reading of Middlesex in the smoky mountain villages of Laos. I remembered how I wished there were more chapters of the old Smyrna before it was destroyed. Well then, it was my turn to create that world on paper. Because it was only through imagination, I was going to satisfy this deep desire. That is how I reconstructed the old Smyrna in a book. Through my writing and research, I managed to walk on its streets and went inside the houses and grand hotels, lived in it for a little while. 

Then it was time to face the inevitable end. I had to destroy this beautiful town; I had to kill some of my characters because that is what history does to us. It was time to tell the loss. At that point all my characters started talking all at once. They all wanted to tell me the destruction of Smyrna, how war and politics took lives of loved ones and the harmony. 

Some days my fingers got so tired from typing and inside my head the characters kept talking. 

Other days I simply sat down and wept. 

At the end from the ashes of Smyrna was born the Silence of Scheherazade as a distant relative of Middlesex, forever in gratitude for the inspiration.

Smyrna early 1920s

Defne Suman was born in Istanbul and grew up on Prinkipo Island. She gained a Masters in sociology from the Bosphorus University then worked as a teacher in Thailand and Laos where she studied Far Eastern philosophy and mystic disciplines. She later continued her studies in Oregon and now lives in Athens with her husband. The Silence of Scheherazade was first published in Turkey and Greece in 2015 and is her English language debut.

Follow her on Twitter https://twitter.com/DefneSuman

Find out more about her on her website https://defnesuman.com/

Γειά σας!

https://now24.gr/proina-sta-prigkiponisamia-sunarpastiki-istoria-tis-defne-suman-apo-tis-ekdoseis-kleidarithmos/?fbclid=IwAR3aNcCLZsE_a1UYaR10KtV6cN0tF4wLG8ip6MgY5UUwpxzFTE5TEqEbRd0

Καλωσήρθατε!

Kaan Sağanak, © 2018

Καλωσήρθατε στο μπλογκ μου «Insanlik Hali”, που στα ελληνικά σημαίνει «Περί της Ανθρώπινης Φύσης». Οι περισσότερες αναρτήσεις είναι στα τούρκικα, αλλά όσο πιο συχνά μπορώ προσπαθώ να γράφω στα αγγλικά και στα ελληνικά. Μπορείτε να δείτε τις αγγλικές μου αναρτήσεις εδώ.

Αν σας ενδιαφέρει να μάθετε ποιος τα γράφει όλ’ αυτά να σας πω κάτι για μένα:

Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη.   Αν και έχω ταξιδέψει σ’ όλον τον κόσμο, πάντα κατέληγα στο ίδιο ψηλό πράσινο κτήριο όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, στο κέντρο της Πόλης.

Πήγα σχολείο στην ίδια γειτονιά και μετά στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το σπίτι μου.

Μέχρι τα 23 δεν είχα φύγει από την περιοχή εκτός για κάμπινγκ στις παραλίες της νοτιοδυτικής Τουρκίας.

Πήγα στη Σχολή της Κοινωνιολογίας και ολοκλήρωσα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές πάνω στο ίδιο θέμα. Η μεταπτυχιακή μου διπλωματική εργασία που έκανα υπό την επίβλεψη της Δρος Nilufer Gole είχε τίτλο «Απόψεις Ηθικής, Σεμνότητας και Νεωτερικότητας: Η περίπτωση της Fadime Sahin».   Εστίασα σε ένα σεξουαλικό σκάνδαλο που διαδραματίστηκε σε Ισλαμικούς κύκλους και είχε λάβει μεγάλη δημοσιότητα από τα ΜΜΕ.

Μέχρι το έτος 2000, δύο μεγάλες αλλαγές είχαν συμβεί στη ζωή μου: η μία ήταν ότι είχα κερδίσει στον λαχνό την Πράσινη Κάρτα της μόνιμης διαμονής στις ΗΠΑ και η άλλη ότι αποφάσισα να εγκαταλείψω την ακαδημαϊκή μου καριέρα και να ταξιδέψω στον κόσμο μόνη μου, κάνοντας εθελοντική εργασία. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στις ΗΠΑ ξεκίνησα για την Ανατολή και ταξίδεψα στην Ινδία, την Ινδονησία, τη Μαλαισία, το Λάος και τελικά την Ταϋλάνδη όπου συνάντησα δύο καταπληκτικούς ανθρώπους που δίδασκαν γιόγκα, την Μπήατριξ και τον Πάντσο, οι οποίοι έγιναν οι πρώτοι μου δάσκαλοι. Ήταν αφοσιωμένοι ασκητές της Χάθα Γιόγκα, εραστές του ωραίου, του απλού και του Θεϊκού.   Έμεινα όσο πιο κοντά τους μπορούσα για τα επόμενα τρία χρόνια και με την καθοδήγησή τους έμαθα όχι μόνο να ασκούμαι στη γιόγκα αλλά και για τον Βουδδισμό, την φιλοσοφία των Βέδα και μελέτησα διάφορα κείμενα σχετικά με την Χάθα Γιόγκα.

Σε ένα από τα ταξίδια μου στις ΗΠΑ, στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, ανακάλυψα την Shadow Yoga, ένα υποσύστημα της Χάθα Γιόγκα που εφαρμόζει ο Ζάντερ Ρεμέτε.   Εντυπωσιάστηκα από τις απλές και πολύ αποτελεσματικές κινήσεις, τις δυνατότητες που άνοιγε για την αλλαγή του ωυχισμού του ασκούμενου και τις άφθονες πληροφορίες που προσέφερε για την Αγιουρβέδα, την Μαρμαστάνα και τη φιλοσοσφία των Βέδα. Καθώς άρχισα να κατανοώ πώς λειτουργού οι μπάντας και ο ρυθμός στα βαθύτερα στρώματα του δικού μου σώματος και εαυτού, αποφάσισα να παραμείνω στο Πόρτλαντ αντί να επιστρέψω στην Ταϋλάνδη. Για τρία χρόνια μαθήτευσα με τον δάσκαλό μου της Shadow Yoga στο Πόρτλαντ, ενώ παρακολουθούσα τα σεμινάρια του Ζάντερ Ρεμέτε και της Έμμα Μπαλνάβες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Σήμερα συνεχίζω τις σπουδές μου με τον Ζάντερ και την Έμμα και με την άδειά τους διδάσκω το σύστημα της Shadow Yoga στην Κωνσταντινούπολη και το Πόρτλαντ.

Εκτός από τη γιόγκα, το γράψιμο καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της ζωής μου. Το πρώτο μου βιβλίο («Το Μαβί Βουνό» – μόνο στα Τούρκια μέχρι στιγμής) δημοσιεύτηκε το 2011.   Είναι μια συλλογή από δοκίμια και κομμάτια από το ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο.   Το δεύτερό μου βιβλίο («Το Κρυφτό» – κι αυτό στα τουρκικά) έχει αστυνομική πλοκή που, τελικά, αποκαλύπτει την εσωτερική δυναμική των σχέσεων σε μια μεγαλοαστική οικογένειας της Κωνσταντινούπολης. Αναπόφευκτα, όπως κάθε πρώτη προσπάθεια μυθιστοριογραφίας, «Το Κρυφτό» περιέχει πολλά βιογραφικά στοιχεία. Το τρίτο μου βιβλίο, «Η Σιωπή της Σεχραζάτ» είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στη Σμύρνη, το κοσμοπολίτικο λιμάνι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. «Η Σιωπή της Σεχραζάτ» θα δημοσιευτεί στην Ελλάδα και την Τουρκία στις αρχές του 2016.

Τα μπλογκ που αναρτώ εδώ δεν αφορούν την γιόγκα. Αντίθετα, προσπαθώ να γράφω όσο μπορώ λιγότερα για το θέμα αυτό, αφού πιστεύω ότι μπορεί κανείς να την μελετήσει μόνον υπό την επίβλεψη ενός καλού δασκάλου.   Τα μπλογκ μου έχουν ποικίλο χαρακτήρα, από απομνημονεύματα μέχρι διηγήματα, κοινωνιολογικά άρθρα και ταξιδιωτικές αναμνήσεις. Ως νέα γυναίκα που μένει στην Κωνσταντινούπολη, έχω αναπόφευκτο πάθος με τα δικαιώματα της γυναίκας, την ελευθερία, την δικαιοσύνη και την δημοκρατία. Το κομμάτι που έγραψα κατά τη διάρκεια της αντίστασης στο Γκεζί Παρκ το 2013, «Τι Συμβαίνει στην Κωνσταντινούπολη», διαβάστηκε από εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο και βοήθησε στην κατανόηση της εσωτερικής δυναμικής του κοινωνικού κινήματος στην Τουρκία.

Εδώ, ελπίζω να διερευνήσω την ανθρώπινη φύση και την ζωή. Πάνω και πέρα από τις τοπικές μας ταυτότητες, πιστεύω ότι υπάρχει ένα κοινό έδαφος κατανόησης. Πιστεύω ότι υπάρχει μια παγκόσμια ανθρώπινη κατάσταση που μπορεί να εκφραστεί και να μεταφερθεί από τον έναν στον άλλον άσχεται από τον πολιτισμό, την τάξη, την φυλή, την θρησκεία ή την χρονική στιγμή.

Αν και οι περισσότερες αναρτήσεις μου μιλούν για «μένα», μέσα απ’ αυτές σκοπός μου είναι η διερεύνηση της Ανθρώπινης Φύσης.

Σας ευχαριστώ που επισκεφτήκατε το μπλογκ μου! Ελπίζω να το απολαύσατε.

Επικοινωνία

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις τάξεις που διδάσκω και το πρόγραμμά τους θα βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση, www.defnesumanyoga.com

Περισσότερες πληροφορίες για τα βιβλία μου θα βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση, http://www.defnesuman.com

Να μη ξαναθρηνήσουμε τραγωδίες

9786180114508Η ιστορία μιας γυναίκας και μιας πόλης που χάθηκε για πάντα μέσα στη φωτιά. Σμύρνη, 1905. Στο «Μαργαριτάρι της Ανατολής», την πόλη αυτή της απαράμιλλης ομορφιάς και αρμονίας, καταφτάνει ο Αβινάς Πιλάι. Είναι Ινδός, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να ερωτευτεί την Εντίτ, κόρη πλούσιας λεβαντίνικης οικογένειας. Οι δυο νέοι δε θα παντρευτούν ποτέ, και η Εντίτ θα φύγει για τη Γαλλία λίγο απροτού η Σμύρνη παραδοθεί στις φλόγες, φανερώνοντας στον αγαπημένο της ένα μυστικό που θα τη στοιχειώνει. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, μια νεαρή κοπέλα, Ελληνίδα χριστιανή, γίνεται μάρτυρας της σφαγής της οικογένειάς της καθώς τα κεμαλικά στρατεύματα μπαίνουν στη Σμύρνη. Ένας Τούρκος αξιωματικός τη σώζει, ωστόσο η κοπέλα δε θα μιλήσει ποτέ ξανά.Σμύρνη, 2005. Η εκατοντάχρονη Σεχραζάτ αποφασίζει να καταγράψει την ιστορία της. Και καθώς οι σελίδες γεμίζουν αναμνήσεις μιας ζωής, παλιά μυστικά θα έρθουν στο φως. Ένα μυθιστόρημα για μια πόλη και τους ανθρώπους της, που πέρασαν από το όνειρο και την ευτυχία στην απώλεια και την απόλυτη καταστροφή. Μια ιστορία που διαβάζεται σαν παραμύθι.

Μιλάμε με τη Δάφνη Σούμαν, συγγραφέα του βιβλίου Η Σιωπή της Σεχραζάτ, εκδόσεις Ψυχογιός.

Θα χαρακτηρίζατε ιστορικό το βιβλίο σας;

Η Σιωπή της Σεχραζάτ είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα αλλά τα ιστορικά γεγονότα αποτελούν απλώς το πλαίσιο.  Το μυθιστόρημα αφορά περισσότερο τους ανθρώπους, τα άτομα, την συμπεριφορά τους στον έρωτα, τον πόνο, τον πόλεμο και την μοιραία απώλεια και καταστροφή.  Η ιστορία ξεκινά τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συνεχίζεται στην ελληνική Σμύρνη και τελειώνει στο Ιζμίρ, που από το 1922 είναι τουρκική πόλη.  Περιέχει ένα στοιχείο «μαγικού ρεαλισμού»:  Η Σεχραζάτ, η αφηγήτρια, έχει ξεπεράσει τα εκατό.  Ζει σε μια μισοκατεστραμμένη έπαυλη στο Ιζμίρ και πιστεύει ότι ο θάνατος την ξέχασε.  Με εξαίρεση την εκατοντάχρονη Σεχραζάτ, η αφήγηση στο υπόλοιπο βιβλίο γίνεται με τρόπο ρεαλιστικό σε ένα υπόβαθρο ιστορικών γεγονότων.

Ένα παραμύθι από την ευτυχία στην καταστροφή;

Η ζωή στην Σμύρνη του 19ου αιώνα ήταν ωραία.  Η Σμύρνη ήταν το ακμαιότερο λιμάνι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.  Άνθρωποι διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκευμάτων κατάφερναν να μοιράζονται μια αρμονική καθημερινότητα, ιστορικά σπάνια.  Καθολικοί και Ορθόδοξοι Χριστιανοί ζούσαν δίπλα-δίπλα με Εβραίους και Μωαμεθανούς.  Το πολιτιστικό και μορφωτικό επίπεδο ήταν πολύ υψηλό.  Υπήρχε έντονη δημόσια ζωή.  Άνδρες και γυναίκες συμμετείχαν πολύ πιο ελεύθερα από ό,τι σε άλλα μέρη της Αυτοκρατορίας. Ήταν κάτι σαν παράδεισος, όπου ακόμη και ο φτωχότερος άνθρωπος είχε ένα αποδεκτό σπίτι και μια αρκετά καλή ποιότητα ζωής.  Το βιβλίο μου ξεκινά σε μια τέτοια Σμύρνη και η ιστορία προχωρά ως την καταστροφή της πόλης και μετά από αυτήν.  Μπορεί να πει κανείς ότι περιγράφει το τέλος του κοσμοπολιτισμού και το πέρασμα στον εθνοκεντρισμό του 20ου αιώνα.

Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο σας;

Ελπίζω να απευθύνομαι σε αναγνώστες που αγαπούν την καλή λογοτεχνία!  Ελπίζω επίσης ότι αναγνώστες που ενδιαφέρονται για την ιστορία της Σμύρνης από μια διαφορετική σκοπιά θα βρουν κάποιο νόημα σ’ αυτό το βιβλίο.  Παρουσιάζω μια οπτική διαφορετική από την επίσημη ιστορία – τόσο την τουρκική όσο και την ελληνική.

Τι δεν πρέπει να επαναληφθεί να να μην ξαναθρηνήσουμε τέτοιες τραγωδίες;

Πιστεύω ότι στο προσωπικό επίπεδο υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε.  Πρέπει πάντα να κοιτάμε προς τα έσω – προς την καρδιά μας – και να εξαλείψουμε τους σπόρους του μίσους.  Πρέπει να εστιάσουμε στα στοιχεία που μας ενώνουν ως ανθρώπους, ως κοινωνίες, και όχι σ’ αυτά που μας χωρίζουν.  Στην ενότητα υπάρχει πάντα δύναμη.  Πιστεύω επίσης ότι η αναγνώριση του πόνου που προξενήσαμε στο παρελθόν, και η συγχώρεση, θα μπορούσαν κάπως να αποτρέψουν την αποσύνδεση των ανθρώπων μεταξύ τους.

Κωνσταντινούπολη λατρεμένη πατρίδα;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κωνσταντινούπολη.  Από πολύ νωρίς συνειδητοποίησα την μοναδική ομορφιά που με περιέβαλλε. Ταξίδεψα σε πολλά μέρη του κόσμου και η Κωνσταντινούπολη έχει αλλάξει από την εποχή της παιδικής μου ηλικίας, αλλά ακόμη και τώρα, όταν κοιτώ τα τουρκουάζ νερά του Βοσπόρου ή τον ήλιο να δύει πίσω από την Αγία Σοφία, βλέπω όλου του κόσμου την ομορφιά και για λίγο τα προβλήματά μου εξαφανίζονται.

Τι νοσταλγείτε από τα παιδικά σας χρόνια εκεί;

Μου λείπουν πολύ οι πλανόδιοι πωλητές τα καλοκαιρινά βραδάκια!  Όταν ήμουν παιδί ένα σωρό πλανόδιοι πωλητές περνούσαν από το δρόμο μας.  Το μόνο που χρειαζόσουν να κάνεις ήταν να κρεμάσεις ένα καλάθι από το παράθυρό σου και το γέμιζαν με ό,τι σου χρειαζόταν:  φρέσκο γιαούρτι, λαχανικά, φρούτα, παντόφλες, νυχτικά…Το βραδάκι, με το που έδυε ο ήλιος, τα παιδιά βγαίναμε και καβαλούσαμε τα ποδήλατά μας ή παίζαμε βώλους.  Ο παγωτατζής ερχόταν με το καρότσι του.  Ο καλύτερός του φίλος ήταν αυτός που πουλούσε πόπκορν, που κι αυτός εμφανιζόταν μετά τη δύση.  Έπρεπε να διαλέξουμε το ένα ή το άλλο – πόπκορν ή παγωτό.  Στεκόντουσαν πίσω από τα καρότσια τους όλο το βράδυ και κουβέντιαζαν όσο εμείς παίζαμε, μέχρι που οι μητέρες μας μάς φώναζαν να γυρίσουμε σπίτι για βραδινό.  Τότε ήταν που όλος ο δρόμος μύριζε κεφτέδες και τηγανητές πατάτες.  Πολύ μου λείπουν οι μυρωδιές και οι ήχοι από εκείνες τις καλοκαιρινές βραδιές.

Έλληνες και Τούρκοι, ίδια μοίρα στο χρόνο;

Αυτές οι δύο εθνότητες έζησαν κοντά η μια στην άλλη για πολλούς αιώνες.  Ιστορικά, ο διαχωρισμός τους είναι πολύ πρόσφατος.  Πιστεύω ότι και οι δύο πλευρές εξακολουθούν να βιώνουν το σοκ του διαχωρισμού αυτού.  Είναι ένα είδος πένθους.  Όταν πρόκειται για ολόκληρες κοινωνίες, είναι αναγκαίο να περάσουν μερικές γενιές για να συλλάβουν το μέγεθος της απώλειας, και αυτό είναι που συμβαίνει ακόμη, και στις δύο χώρες μας.  Η νέα γενιά Τούρκων και Ελλήνων εργάζονται πάνω σε πολλά αξιόλογα προγράμματα με σκοπό να γιάνουν τις πληγές του παρελθόντος.  Το βιβλίο μου, ελπίζω είναι ένα κομμάτι αυτής της γέφυρας.

Και συγγραφέας και καθηγήτρια γιόγκα;

Ναι, είμαι δασκάλα της Χάθα Γιόγκα.  Έχω σπουδάσει κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου και έκανα μεταπτυχιακά με θέμα τις γυναίκες στην δημόσια ζωή της Τουρκίας, που συνειδητοποίησαν την ισλαμιστική τους ταυτότητα.  Η Γιόγκα ήρθε στη ζωή μου αργότερα.  Η συγγραφή  ήρθε μετά την γιόγκα.  Παρ’ όλ’ αυτά βλέπω μια κοινή γραμμή που ενώνει αυτά τα τρία. Μια κλωστή που τα δένει, καλύτερα.  Και τα τρία θέματα εστιάζουν στην ανακάλυψη της δυναμικής που κρύβεται πίσω από την ορατή πραγματικότητα.  Αυτό που βρίσκω πως είναι κοινό και στα τρία είναι η συνεχής αναζήτηση του αυθεντικού Εαυτού – η περιέργεια για το τι κρύβεται πίσω από τις σκιές, είτε πρόκειται για μια κοινωνία, για ένα άτομο ή για μια ιστορία.

Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί;

Ναι.  Πιστεύω ότι το γιασεμί πάντα παραμένει λευκό.  Το βλέπω ως την ανθρώπινη καρδιά.  Όσο πόνο κι αν υπομείνει, η ανθρώπινη καρδιά πάντα διατηρεί την ικανότητά της να βλέπει και να αναγνωρίζει την αθωότητα του καθενός.

Δάφνη Σούμαν: «Για να μην ξαναθρηνήσουμε τέτοιες τραγωδίες»

Αναδημοσίευση από presspublica.gr
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ 

 

H_SIWPH_THS_SEXRAZAT
Διαβάστε τώρα

Η συγγραφή της Σιωπής της Σεχραζάτ

Όντας γέννημα θρέμμα της Κωνσταντινούπολης, το ενδιαφέρον μου για τη Σμύρνη ήταν Screen Shot 2014-06-10 at 11.39.26περιορισμένο και επιφανειακό. Ώσπου την επισκέφθηκα για να διδάξω ένα σεμινάριο γιόγκα. Ήταν άνοιξη. Αμυγδαλιές και κερασιές άνθιζαν παντού. Μετά το μάθημα φόρεσα τα ακουστικά μου κι έκανα έναν περίπατο στο φημισμένο «Κορδόνι» της Σμύρνης. Νέοι άνθρωποι ξάπλωναν στο γρασίδι, κορίτσια χασκογελούσαν μεταξύ τους, άλλοι κάθονταν τεμπέλικα στα καφενεία ακούγοντας μουσική, κάτι τσιγγάνες έλεγαν τη μοίρα στα παγκάκια μπροστά στη θάλασσα, τη θάλασσα με το βαθύ μπλε χρώμα. Στον ουρανό ούτε ένα σύννεφο.

Read the whole article @9786180114508

Η συγγραφή της Σιωπής της Σεχραζάτ είναι μυθιστόρημα από μόνη της

Defne Suman
Δάφνη Σούμαν