İnsanlık Hâli

2017 yılına girdik.

Barış, huzur, sevgi dileklerimiz için topu topu bir saatimiz olduğunu bilmeden kucaklaştık. Yine umutla. Nefes alıp verdiğimiz sürece ne yapıp edip bir kaynağını bulup yüreklerimize yerleşen o umudu birbirimize geçirerek gülümsedik, güldük, yeniyi kutladık.

Bu yılbaşında ben de pek çok İstanbullu gibi evde, ailemle birlikteydim. Çocukluk yılbaşılarımı geçirdiğim salonda, yine aynı televizyonun karşısında fındık fıstık atıştırıp, plastik ağacın altına dizdiğimiz hediyeleri sahiplerine dağıttım, hem DJ’lik hem de dans ettim. Bir üst kuşağın bir gözü haberlerdeydi. Bizimki sosyal medyada. Hepimiz bir felaket beklentisi ve bir o kadar da belki olmaz ümidi içindeydik. Saatler ilerleyip de terazinin ümit kefesi ağır basmaya başladıkça neşemiz arttı, ailecek masanın etrafında halay bile çektik. Annem sofradan yeşil bir peçete kapıp halay başı oldu. Bir şey olmuyordu. Belki olmayacaktı. Noel Baba nefreti kusulmuş, belki ortalık durulmuştu.

İnsan umuyor işte. İstiyor çünkü ummak.

Varolmak için mecburuz ümide.

Annemler yeni yıla hangi kanalla, kimle gireceğiz gibi eski dertlerine, acaba girebilecek miyiz, geri sayım yapılacak mı, yeni yıla girdiğimiz seçtiğimiz kanalın sanatçısı tarafından telaffuz edilecek mi gibi çok yeni dertleri eklemişken, yabancı damat kocam kanallarını zapladığımız ekranda bir görünüp bir kaybolan Bülent Ersoy’a mı, Tarkan’ın dansına mı daha çok hayret edeceğinizi  bilemezken, kapı çalar, telefon çalar, ben 1980 yılına girdiğimiz gece siyah beyaz ekranlarımızda salınan Nesrin Topkapı’yı You Tube’dan zorla aileye izletmeye çalışırken (gençliğine, güzelliğine, şu karnını, boynunu oynatışına, belinin esnekliğine, kollarının zarafetine bakın, bakın!)  Tarkan geri sayımı üstlendi, biz sarılışıp, öpüştük, kırk yıldır aynı mahallede oturduğumuz dostlarımız, komşularımız, akrabalarımız geldiler, gittiler… Sonra yorgun düşüp uyuduk. Saat 1i ancak geçmişti.

Kaygı içinde beklediğimiz felaket tabi ki o gece biz  uyurken yaşanmıştı.

Şişme Noel Babaları sünnet etmekle, ona yumruk çakan delikanlı resimlerini paylaşmak ve Aydın’da “temsili” Noel Baba’yı ibreti alem olsun diye oyuncak silahla yine oyun icabı darp edip ve sonra etrafında zeybek oynamakla bitecek bir nefret değildi topraklara yayılmış olan.

Ben telefonumun din-dinleriyle yeni yılın ilk gününe gözümü açtığımda gece elbette çok fena, çok çok fena bir şeyler yaşanmış olduğunu anladım. Lise arkadaşlarımdan oluşan whatsapp grubunda olup da yurt dışında yaşayan arkadaşlarımız iyi miyiz diye soruyorlardı.

Benim ailemle geçirdiğim sıcacık bir gecenin sonunda mutlu ve ümitli uykuma daldığım sırada, iki kilometre ötedeki Reina’da insanları taramışlardı. İnsanlar kaçmak isterken birbirlerini ezmiş, kimisi sıfırın altına düşen soğukta Boğaz’a atlamış, donarak ölmüştü. Ölmüştü insanlar. Uyuduğum yatağın iki kilometre ötesinde. Çocukların babaları, annelerin çocukları, karıların kocaları, birilerinin çok sevdiği insanlar vahşice taranmış, canları alınmıştı.

Gözlerimi kapattım.

İki kilometre ötemde Boğaz’da o insanların cansız vücutları, cesetleri yüzüyordu.

Yıllar önce bir kitap okumuştum. Yakın gelecekte geçen hafif bilim kurgulardan. Bir sahnesi çok sık aklıma gelse de kitabın ismi, yazarı, diğer sahnelerini hatırlayamıyorum. Hatırladığım sahnede kahramanımız bir görev için geçmişe gönderiliyor. Geçmiş dediği de bizim şimdi. Onu en çok şaşırtan kadınların güzelliği, yemeklerin çeşitliliği, sanat, edebiyat gibi hazların varlığı. Çünkü o öyle bir zamanda (gelecekte) yaşıyor ki artık kadınların kendilerine bakacak halleri kalmamış, makyaj zaten yasaklanmış, gezegende su bitmiş, yemek sadece fabrikada üretilen tek lezzetlik besin haline gelmiş.

Kapalı gözlerimin ardından geleceği gördüm.

Bugüne kadar yaşadığım günlerime şükrettim. Çünkü hayat bir şenlikti o günlerde.

Bugüne şükrettim. Çünkü hayattayım. Hayatta olduğum gibi içecek temiz suyum, boğazımdan inen besleyici, lezzetli lokmalarım, bir kenara çekilip de elime aldığımda beni edebiyat hazzı ile dolduran kitaplarım, ülkem diye koşa koşa gelip kavuştuğum ailem, dostlarım var.

Bir çok insanın yok.

Dünya kan ağlıyor.

Gelecek tüm insanlığı yutmaya hazırlanan bir canavar gibi yaklaşıyor.

Hızla yaklaşıyor.

2012 yılı ve kıyamet söylentilerine, felaket tellallığına gülüp geçmiştim ben daha bir kaç sene önce.

Ama bir dönemin sonuna geldiğimiz kesin. Geleceğin zor geçeceği aşikar. Dünya coğrafyasında yer değiştirsek de paçayı kurtaracağımız bir zorluk değil üstelik bu. Egemen güçler tarafından meşrulaştırılan ve hatta övülen şiddet dünyayı dört koldan sarıyor, kaçacak bir köşe kalmayacak.

Uyanıp öncelikleri yeniden düzenleme vakti artık. Hayatı hep sürdürdüğümüz gibi sürdüremeyiz artık. Oturduğumuz yerden lanet okumakla sadece mevcut ayrılığa katkıda bulunuyoruz. Karşımızdaki öyle bir canavar ki bizlerin hayat süresi içinde yenileceğine inancım yok. Ama o canavar sayesinde belki uyuşmuş, robotlaşmış, hiç sorgulamadan kabullendiğimiz hayatlarımızdan silkinip varoluşumuzu sorgulayabiliriz.

Belki yeni yaşam alanları yaratabiliriz. Daha azla yetinerek, daha sade, daha basit, hırsı arınmış gerçek hayatlara geçişimizi belki bu canavar sağlar. Ümit belki oradadır. Kendi içimizdeki değişimde…

2017’nin kendi gerçeğimize uyandığımız, önceliklerimizi gözden geçirip, hayatımızın sorumluluğunu üstlendiğimiz, hiç atmadığımız yeni bir adımı attığımız bir yıl olması dileklerimle…

Defne Suman