İnsanlık Hâli

Dört yıl kadar önce, Albequerque havaalanında, bir merdivenin en alt basamağına tünemiş inanamaz gözlerle kucağımda açık diz üstü bilgisayarıma bakıyorum. E-posta kutuma düşmüş son mesaj şöyle diyor:

Sevgili Defne,

Umarım bu mesaj vaktinde eline geçer. Santa Fe’deki kurs iptal oldu. Gelme!

P.S

Bavullara, bavul arabalarının tekerleklerine, boyasız tozlu, bağcıkları bağlı, rugan, topuklu ayakkabıların içindeki aceleci, avare, uzun kısa adımlara  baka baka ağlamaya başlıyorum! İnen kalkan uçakların anonsları sesimi bastırıyor. Kimse benimle ilgilenmiyor.

Santa Fe şehrinin bulunduğu New Mexico eyaleti Portland’ın 1795 km güneydoğusuna düşüyor. Bir şehirden diğerine uçak yolculuğu -direk uçuş bulacak kadar şanslı olduğumuzu varsayarsak- iki saat otuz dakika sürüyor. Bilet fiyatları da 300 dolardan başlıyor.Santa Fe’nin büyük bir havaalanı yok. Bu nedenle uçabileceğiniz en yakın şehir 70km ötesindeki Albequerque.

İşsiz, evsiz, beş kuruşsuz bir hayat döneminde bu yolculuğa neden çıkmıştım?

3 günlük yoga kursunun içine düştüğüm varoluşsal bunalımdan beni kurtaracağına sahiden inanıyor muydum? Üstelik önemli bir kurs değil zaten bu. Bilmediğim bir şey öğreneceğimi beklemiyordum. Bırakın başka şehirlerden, eyaletlerden gelmeyi, P. hocanın kendi sistemini öğreteceği bu kursa Santa Fe şehrinden bile katılmak isteyen olmamış.

 Ama ben geldim buradayım! Ve muhakkak P. hocayı görmeliyim! Hayatımı nasıl sürdüreceğimi ondan duymalıyım. Onunla konuşmadan karanlıkta yolunu kaybetmiş bir şaşkınım. Bir aydır bu haftasonunu bekliyorum! İki yıldır yanında stajyer olarak çalıştığım T. hocam beni kapının önüne koyduğundan beri tek ümidim bu kursu yapmak üzere Santa Fe’ye gelmek ve oradan geleceğimi bilerek ayrılmaktı.

 Oysa şimdi önümde üç boş gün, cebimde üç kuruş, tanımadığım bu şehirde işsiz güçsüz, hocasız, yogasız kalakaldım. Perişanım!

 Yogada hoca yitirmek bu yolun temel taşlarından biri imiş. Herkesin başına bir defa -o da en az- gelirmiş. Her kopuş gibi ilk yaşandığında acısı öyle derin kesermiş ki, bir daha mümkün değil acımaz böyle dermişiz. Acırmış ama yine de.

Elbette aklıma bir an önce Portland’a dönmek geldi. Hazır hala havaalanındayken…3 gün sonraki dönüş biletimi değiştirip o günki uçağa yenisini almaya param yetmedi! İnternetten kiralamış ve ödemiş olduğum arabanın parasını da iade etmediler.

Belki de içimden bir ses “kal” diye fısıldadı.Belki daha beter ne olabilir ki, diye düşündüm. Belki maceracı ruhum derinlerde bir yerlerde soluk alıp veriyordu hala.

Yanaklarımda göz yaşlarımın izleri ile çıktım Albequerque havaalanından. Altımda kırmızı bir Golf ile New Mexico çölünün ortasında, Santa Fe’ye doğru burnumu çevirdim ve bilinmezliğe bıraktım kendimi.

 Arkası yarın…

Bizden ayrılmayın!