Babam öldü. Yüzüme ışığı vuran beyaz ekrandan bana bakan bu cümleye bakıyorum. Boş boş. Babam öldü. Benim babam bu bahsettiğim. Yazdığım romandan bir karakterin babası değil. Benimki. “Hadi canım” diyor içimdeki ses. “Ne alaka?” İçimdeki o ses dün sabahtan beri aynı şeyi söylüyor bana. Kardeşim, annem, dostlarım, gazeteler, televizyonlar aksini tekrarlıyorlar, benim içimdeki ses susmuyor. Continue reading